دسته: تربیت بدنی انعطاف‌پذیری یكی از اجزاء آمادگی جسمانی و یك بخش كلیدی در پیشگیری از آسیب و بهبود اجرای ورزشی می‌باشد در افراد غیرفعالی كه عادت به زندگی كم تحرك دارند، عضلات و تاندون‌هایشان كوتاه و فاقد قابلیت كشش می‌شوند به عبارت دیگر دستگاه عضلانی در نتیجه بی‌تحركی، به تدریج قابلیت ارتجاعی خود را از دست می‌دهند و در نهایت دچار كاهش قابلیت كشش می‌شود
قیمت فایل فقط 7,000 تومان
انعطاف پذیری و تمرینات كششی
چندین شیوه كششی شامل ایستا، پویا و تسهیل عصبی ـ عضلانی گیرنده‌های عمقی (PNF) افزایش در انعطاف‌پذیری را نشان داده‌اند. برخی از مطالعات پیشین نشان داده‌اند كه روش كششی PNF افزایش بیشتری را در دامنه حركتی نسبت به سایر روشها ایجاد می‌كنند. اگرچه برخی از مزایای استفاده از روشهای كششی PNF مشخص شده است اما كارایی بیشتر این روشها در تحقیقات هنوز مورد سؤال است.
چندین نوع روش كششی PNF وجود دارد كه عبارتند از: CR، HR، CRCA و SRHR و ACR
شماری از مطالعات شیوه SRHR را در تحقیقات خود به كار برده‌اند و هركدام زمانهای متفاوتی را برای نگهداری انقضاض ایستا (MVIC) ذكر كرده‌اند. در نتیجه تعیین مؤثرترین زمان نگهداری انقباض ایستا در این شیوه باید بررسی شود. در صورتیكه زمان كوتاهتر MVIC، افزایش یكسانی ا در دامنه حركتی (ROM) در مقایسه با یك زمان طولانی‌تر ایجاد كند، مربیان و ورزشكاران ممكن است شیوه‌ای كه زمان كمتری را صرف كند، ترجیح دهند.
۲ـ۱ بیان مسأله
تمرینات انعطاف‌پذیری به طور كلی به عنوان یك بعد مهم در اجراهای ورزشی پذیرفته شده است و بطور وسیعی بعنوان یك شیوه مؤثر در درمان و پیشگیری از آسیبها مورد استفاده قرار گرفته است. تمرینات كششی برای افزایش قابلیت كشسانی بافت و بدین طریق افزایش دامنه حركت مفاصل ویژه طراحی شده‌اند. اعتقاد بر این است كه افزایش دامنه حركت عملكردهای ورزشی را بهبود و شدت و تعداد آسیبها را كاهش می‌دهد. با وجود اینكه عوامل ارثی نقشی تعیین كننده در انعطاف‌پذیری ایفاء می‌كنند، حركت‌پذیری مفصل می‌تواند از طریق یك برنامه منظم حركات توسعه دهنده انعطاف‌پذیری حفظ و یا توسعه داده شود.
اجزاء مقاوم غیرفعال و انقباضی فعال در برابر كشش عضله مقاومت ایجاد می‌كنند و روشهای ویژه‌ای برای كاهش مقدار چنین محدودكننده‌هایی پیشنهاد شده‌اند.
به منظور توسعه انعطاف‌پذیری، روشهای كششی مختلفی ارائه شده‌اند كه محققین بطور كلی آنها را به سه دسته ایستا، پویا PNF تقسیم نموده‌اند. روش كششی ایستا عبارت است از كشیدن عضله تا نقطه احساس مقاومت و حفظ این وضعیت به مدت ۶ تا ۶۰ ثانیه شیوه كششی پویا، متضمن حركات تابی یا فعال می‌باشد. در این نوع كشش، گروه عضلات در حالت كشیدگی نگه داشته نمی‌شوند، بلكه از حركات پویای مكرر در یك زمان كوتاه استفاده می‌شود. به عقیده كنت و وس، PNF عبارت است از تسریع یا توسعه مكانیسم عصبی، عضلانی از طریق تحریك گیرنده‌های عمقی
از رایج‌ترین روشهای PNF كه ورزشكاران در تمرینات خود مورد استفاده قرار می‌دهند، روش SRHR است كه به عقیده برخی محققین انعطاف‌پذیری را بیش از سایر روشهای كششی معمول PNF افزایش می‌دهد. روش SRHR شامل انقباض ایستای عضلات مخالف، پس از انقباض عضلات موافق است و از آنجاییكه هر دو گروه عضلانی موافق و مخالف در این روش منقبض می‌شوند، با تحریك گیرنده‌های عمقی درون عضلانی از طریق بازداری اتوژنیك و بازداری دوسویه موجب انبساط (راحتی) در عضله تحت كشش می‌شود.
متون متعددی كه از روش SRHR استفاده كرده‌اند، هر كدام زمانهای متفاوتی را برای نگهداری MVIC توصیه نموده‌اند. در حالیكه برخی از متون زمان مشخصی را برای MVIC ذكر نكرده‌اند، برخی از محققین ۳ ثانیه MVIC را در روشهای مختلف PNF مورد حمایت قرار داده‌اند. در مطالعات دیگر ۵ ثانیه و ۶ ثانیه MVIC نیز مورد استفاده قرار گرفته است. بعلاوه، ابهام وقتی بیشتر می‌شود كه محققان ۷ ثانیه، ۷ تا ۸ ثانیه، ۱۰ ثانیه، ۱۵ ثانیه و حتی تا بیش از ۲۰ ثانیه MVIC را نیز بكار برده‌اند.
مطالعه حاضر تأثیر ۵، ۱۰ و ۱۵ ثانیه MVIC در كشش PNF به روش SRHR را بر توسعه دامنه حركتی مفصل ران مورد بررسی قرار می‌دهد. در واقع محقق در جستجوی پاسخ به این سؤال است كه آیا بین زمانهای ۵، ۱۰ و ۱۵ ثانیه MVIC در روش SRHR تفاوتی وجود دارد یا خیر؟
فهرست مطالب :
این متن فقط قسمتی از انعطاف پذیری و تمرینات كششی می باشد
جهت دریافت کل متن ، لطفا آن را خریداری نمایید
نوع فایل : ورد (doc)
حجم فایل : ۹۳ کیلوبایت (zip)
تعداد صفحات : ۱۱۷ صفحه
قیمت فایل فقط 7,000 تومان
برچسب ها : پایان نامه انعطاف پذیری و تمرینات كششی , انعطاف پذیری و تمرینات كششی , پایان نامه انعطاف پذیری , دانلود پایان نامه , انعطاف پذیری , تمرینات كششی